Vandaag is naar aanleiding van een rapport van de WHO veel berichtgeving (in de krant, op de radio) over onvruchtbaarheid.

1 op 6 mensen worstelt met onvruchtbaarheid, of met andere woorden: na 12 maanden 'proberen' zijn 1 op 6 niet zwanger. 1 op 6 onvruchtbaar.

Een cijfer, een ‘feit’.  

Er worden verschillende redenen aangehaald waaraan we dat cijfer kunnen toeschrijven: vrouwen wachten langer, de zaadkwaliteit daalt,... en er wordt gesproken over de zin en onzin van dingen die daartoe bijdragen (bv. Een te strakke broek, zetelverwarming,...). Soms heel vluchtig, soms heel uitgebreid.

Experts belichten gelukkig ook het 'positieve': er is minder taboe rond het onderwerp fertiliteit en er zijn nog heel veel mogelijkheden om alsnog zwanger te worden.

Het is inderdaad goed dat zulke thema's bespreekbaar(der) worden en dat er opties zijn.

Maar er is meer dan die observatie, dat cijfer en "nog opties". Dat cijfer betekent zoveel meer, gaat zoveel dieper. Het is voor die "1" een dagelijkse realiteit. Een werkelijkheid.

Samen aan kinderen beginnen, dat gaat voor iedereen wel gepaard met wat (gezonde) spanning. Een geheime missie, met zijn tweeën, samen op weg naar gezinsuitbreiding. Daar begint het mee. Klinkt leuk toch?

Maar 1 op de 6 mensen met een kinderwens, met hoop, worden maand na maand geconfronteerd  met  1 streepje in plaats van 2. Dat brengt zo erg veel gevoelens met zich mee. Teleurstelling, wanhoop, verdriet, boosheid,...Soms ook schuldgevoelens, want "had ik maar...".

Het aanvankelijke enthousiasme en de spanning maken plaats voor onzekerheid en vragen. Zoveel vragen die optreden, die vaak onbeantwoord blijven. “Heb ik iets mis gedaan? Is er iets mis met mij? Met mijn lichaam? Met mijn partner?”

Voor die 1 op 6 is er lijden in het hart van 2 mensen waar er plek is voor een derde (en misschien wel meer...). Dat maakt een mens breekbaar, kwetsbaar. Het doet zoveel met een mens. Met een mama. Met een papa. Want eigenlijk zijn ze dat al, in hun hart: mama en papa.

In die kwetsbaarheid en pijn schuilt ook moed en kracht.

En zelfs als uiteindelijk die kinderwens in vervulling gaat (op welke manier dan ook), met alle opties die er zijn, is het iets dat deze mama en papa hun hele leven met zich meedragen. En dat blijft voor mij toch nog altijd een aspect dat soms ‘vergeten’ wordt: de (mentale) impact die zulke ervaringen hebben op mensen.

Dus lieve (harten-/wens-/…)mama en papa, ik denk aan jullie.

Bron:

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/04/04/1-op-de-6-mensen-wereldwijd-worstelt-met-onvruchtbaarheid/